شهیدمدافع حرم ،آسمیه-عباس

عباس تواضع و مهربانی عجیبی داشت. در محل کارش، هوافضای سپاه، مسئول ارزشیابی شایستگی پاسدارها بود. با کلی سرباز سر و کار داشت، اما همیشه در برخورد با زیردستانش یک دست روی سینه داشت و با تواضع و مهربانی برخورد می کرد.

شهید عباس آسمیه یک برنامه هفتگی برای خودش طرح ریزی کرده بود و چهار سال تمام طبق همین برنامه در مساجد و مراسم مختلف شرکت می کرد. شاید دانستن مفاد برنامه خودسازی که او برای خودش در نظر گرفته بود، پاسخی به این سؤال باشد که چرا از میان این همه مدعی، قلیل مردانی می توانند پرده های تردید و شائبه های سست کننده را کنار بگذارند و مدافع حرم شوند. شهید آسمیه جوان 26 ساله ای بود که چشم و گوشش را بر محشورات زمانه بست تا بتواند غربت اهل بیت را بهتر از خیلی از ماها ببیند و به صف مدافعان حرم بپیوندد. برگ هایی از زندگی عجیب او را از زبان تنها برادرش شنیدیم. علیرضا آسمیه که 13 سال از عباس بزرگ تر است، در گفت وگو با ما می گفت: من عباس را در آغوشم بزرگ کرده بودم. گاهی فکر می کردم دختر شش ساله ام را بیشتر دوست دارم یا عباس را.

غالباً سؤالات ما از ماهیت خانواده شهدا آغاز می شود، چراکه ریشه های یک شهید از همانجا شکل می گیرد. شما چطور خانواده ای داشتید؟

ما اصالتاً تهرانی هستیم. پدربزرگ مادری ام حوالی مولوی زندگی می کردند و پدربزرگ پدری ام هم اهل جوادیه بودند. بعدها به نازی آباد رفتیم و بزرگ شده آنجا هستیم. می توانم بگویم یک خانواده اصیل و مذهبی داریم. پدر بزرگم حاج مهدی فریدونی، معروف به حاج مهدی سلاخ یا مهدی گری، از لوتی های قدیمی و از دوستان نزدیک شهید طیب حاج رضایی بود. معروف بود که علامت 21 تیغه هیئت آقا طیب را پدربزرگم روی دوش می کشید. خود حاج مهدی هم هیئت منتظران حضرت ولی عصر(عج) را حوالی سال های 41 یا 42 در نازی آباد تأسیس کرد. الان بیشتر از 50 سال است که خانواده ما از پدربزرگ ها و پدرها گرفته تا پسرها و نوه ها، همگی خادم این هیئت هستیم و در جلساتش شرکت می کنیم. بعدها که به کرج نقل مکان کردیم، عباس از همان سنین خردسالی همراه من و پدرم از کرج به نازی آباد می آمد و با حضور در جلسات این هیئت، رگ و ریشه اش حسینی شد. عباس از رزق حلالی خورد که پدرمان سر سفره ما می گذاشت و در دامان پاک مادرمان تربیت یافت. اما خودش هم تلاش و ایمان و اعتقاداتش را تقویت کرد. پدرمان بازنشسته ارتش است. 30 سال در ارتش خدمت کرد اما حتی یکبار هم ما از تسهیلات رفاهی ارتش استفاده نکردیم. بابا همیشه می گفت ما دستمان به دهنمان می رسد، بهتر است اگر مثلاً سفری برای کارکنان ارتش در نظر گرفته می شود، ما از آن استفاده نکنیم تا همکارانی که بیشتر احتیاج دارند از آن بهره ببرند. از چنین پدر و مادری بچه ای مثل عباس تحویل جامعه می شود.

قاعدتاً خود برادرتان هم ریشه های مذهبی اش را تقویت کرد؟ کمی بیشتر شهید را معرفی کنید.

شهید عباس آسمیه متولد 10 تیرماه 1368 در تهران بود. از شش سالگی در هیئات مذهبی شرکت می کرد. از اواخر دوران راهنمایی عضو بسیج شد و چهار سال دبیرستان به صورت افتخاری خادمی مسجد حضرت معصومه(س) در محله 13 آبان کرج را می کرد. یک دوستی داشت به نام علی خدابخشی که به همراه پدرش حسن آقای خدابخشی و خانواده شان خادم مسجد بودند. عباس هم به صورت افتخاری به آنها کمک می کرد و خیلی وقت ها در مسجد می ماند. شاید در طول هفته دو روز به خانه خودمان می آمد. یک بچه مسجدی به تمام معنا شده بود. در همان دوران دبیرستانش گویی تحولی در وجودش رخ داده بود. به جرئت می توانم بگویم که اهل بیت را از ته دل شناخته بود. این حرفم غلو نیست. اگر برنامه هفتگی که از دوران دانشجویی برای خودش در نظر گرفته بود نگاه کنید، می بینید که یک جوان بیست و چند ساله چقدر می تواند روی خودسازی اش کار کند. از همین دوران تزکیه نفس و قرائت قرآن و حضور مستمر در جلسات سخنرانی و روضه خوانی و فعالیت جدی تر در پایگاه بسیج شهید ترکیان مسجد حضرت معصومه(س) و. . . را دنبال می کرد. اواخر عمرش از 30 روز ماه، 20 روزش را روزه می گرفت.

این برنامه هفتگی که گفتید چه بود؟

عباس در طول هفته یک برنامه منظم برای خودش طرح ریزی کرده بود. شنبه ها از منبر و مجلس مسجد جامع کرج استفاده می کرد. یک شنبه ها به مسجد حضرت معصومه(س) در محله 13 آبان کرج می رفت. دوشنبه ها به مسجد امام حسن(ع) در دهقان ویلای کرج می رفت و از درس عرفان و تفسیر قرآن دکتر روحی که از شاگردان آیت الله بهجت هستند بهره می برد. سه شنبه ها با آقای عباس چهرقانی که بعدها همرزم شان شد، در هیئتی شرکت می کرد که گاهی در منزل آقای چهرقانی برگزار می شد و گاهی در مسجد امام جعفرصادق(ع) در فاز یک شهرک اندیشه. چهارشنبه هایش هم وقف عملیات شبانه (گشت، ایست و بازرسی و...) در کوهسار تهران بود که با دوستش آقای صالح خضرلو در آن شرکت می کردند. پنج شنبه هم که مسجد فلکه دوم فردیس دعای کمیل می رفت. جمعه صبح در همان مسجد فلکه دوم دعای ندبه شرکت می کرد و عصر جمعه دوباره به شهرک اندیشه و به مسجد امام حسن(ع) می رفت.

یعنی تمام هفته هایش همه این مراسم را شرکت می کرد؟ تا چند سال برنامه اش این بود؟

چهار سال دوران دانشگاهش، هر هفته عیناً طبق همین برنامه عمل می کرد. تلاشش خودسازی بود. دو گوشی قدیمی داشت که از آنها استفاده می کرد. یکبار برایش گوشی هوشمند خریدم و گفتم عباس جان الان گوشی های جدید آمده، تلگرام و واتساپ و این چیزها هست. تا کی می خواهی از موبایل قدیمی استفاده کنی. گفت نمی خواهم این چیزها من را از خودم دور کنند و از فعالیت هایم فاصله بگیرم. اما گوشی را گرفت و گفت از آن استفاده ای می کنم که بعدها می فهمی. بعد از شهادتش موبایل عباس را چک کردم و دیدم به گفته استادش دکتر روحی که تأکید کرده بود احادیث اهل بیت را حفظ و به آن عمل کنید، عباس در گوشی اش احادیث را ضبط و آنها را حفظ می کرده است. برادرم متولد 68 بود. جوان همین دوره و زمان بود اما سعی می کرد مشغله های زمانه او را از خودش و اعتقاداتش غافل نکند.

یک وجه این خودسازی ها فردی است. وجه دیگرش قاعدتاً به رفتارهای اجتماعی شهید برمی گردد، در برخورد با دیگران چطور بود؟

عباس تواضع و مهربانی عجیبی داشت. در محل کارش، هوافضای سپاه، مسئول ارزشیابی شایستگی پاسدارها بود. با کلی سرباز سر و کار داشت، اما همیشه در برخورد با زیردستانش یک دست روی سینه داشت و با تواضع و مهربانی برخورد می کرد. آقای ابوالفضل محمدی یکی از سربازان برادرم بعد از شهادتش با همشهری مصاحبه و از حسن اخلاق شهید تعریف کرده است. حتی مادرم به او می گفت: عباس جان تو چرا اینقدر دست به سینه ای. عباس هم پاسخ می داد: نوکر امام حسین(ع) باید دست به سینه باشد. اعتقاد داشت اگر می خواهیم اسلام را تبلیغ کنیم باید از راه قلب ها وارد شویم. اخلاق به خصوصی هم داشت. مثلاً برای یک خانم چادری و یک خانم بدحجاب به یک اندازه ارزش قائل بود، چراکه می گفت میزان سنجش آدم ها ما نیستیم. کسی چه می داند که در قلب مردم چه می گذرد.

در کار خیر هم شرکت داشت؟

از قول سرهنگ یزدیان یکی از فرماندهانش، عباس نصفی از حقوق ماهانه اش را صرف امور خیریه می کرد. در واقع او بخشی از حقوقش را به دو خانواده ای می داد که یکی شان بیمار سرطانی و دیگری بچه یتیم داشتند. باقی حقوقش را هم بخشی صرف امور روزمره اش  و بخشی را خرج هیئات و مراسم مذهبی می کرد. در طول ماه شاید 20 روزش را روزه می گرفت و غذایی که محل کارش به او می دادند، به خانواده های مستمند می داد. یکبار که می خواست به مأموریت برود، دو، سه غذا توی خانه گذاشت و به پدرمان گفت شما برای فلان خانواده ببر. بابا گفت من خجالت می کشم دو غذا دستم بگیرم و ببرم. اما عباس اصرار داشت که اگر کم هم باشد باید به مردم کمک کرد و باری از دوش کسی برداشت.

کمی فضای گفت وگو را تغییر دهیم، گویا شما 13 سالی از برادرتان بزرگ تر بودید، دلیل این همه تفاوت سنی چیست؟

من و عباس دو فرزند خانواده هستیم. من متولد 55 هستم و او متولد 68 بود. والدین مان بعد از من بچه دار نمی شدند تا اینکه سال 67 مادرم خواب می بیند حضرت عباس(ع) یک پارچه سبز به ایشان می دهد. آن موقع ما در کرج همسایه خانواده دهباشی بودیم که دو فرزندشان جزو شهدا هستند. مادر شهیدان دهباشی به مادرم می گوید تعبیر خوابت این است که خدا به شما یک پسر می دهد. سال بعد هم عباس به دنیا می آید. اول می خواهند اسمش را امیر عباس بگذارند اما بعد نامش را عباس می گذارند. به برکت و احترام خوابی که مادر دیده بود. من 13 سال از او بزرگ تر بودم و شاید بتوانم بگویم پوشکش را هم من عوض می کردم. گاهی به عباس می گفتم نمی دانم تو را بیشتر دوست دارم یا دخترم را.

رابطه عمو و برادرزاده چطور بود؟

برادرم یک اخلاق حسنه ای که داشت، سعی می کرد بچه ها را با دادن هدیه به حفظ قرآن تشویق کند. به خانه ما که می آمد، همیشه یک جایزه با خودش داشت تا اگر دخترم سوره ای حفظ کرده باشد، آن هدیه را به عنوان جایزه به او بدهد. از قِبَل توجه عباس، الان دخترم چندین سوره قرآن را حفظ کرده است.

شهدای مدافع حرم به نوعی نسل دوم شهدای بعد از انقلاب هستند. خیلی هایشان الگوهایی از میان شهدای دفاع مقدس داشتند، شهید آسمیه هم اینطور بود؟

عرض کردم که قبلاً ما در کرج همسایه دیوار به دیوار خانواده دهباشی ها بودیم. حاج قاسم یکی از پسران این خانواده بود که سال 66 به شهادت رسید. آن زمان من 11 سال داشتم. حاج قاسم را خوب به یاد دارم. تعریف شهید دهباشی در یک کلام می شود «اخلاق کامل» هرچه از این بزرگوار بگوییم کم است. ایشان نمازجمعه کرج را راه انداختند و در تمام میادین از کردستان گرفته تا دفاع مقدس شرکت کرده بود. دست راست شهید چمران هم به شمار می رفت. بعدها دهباشی ها به واسطه ازدواج یکی از پسران خانواده آنها با دخترخاله مان، با ما فامیل هم شدند. شهید حاج قاسم دهباشی در فکر و ذهن من که موقع شهادتش یک نوجوان بودم خیلی تأثیرگذار بود. من از او خیلی برای عباس تعریف می کردم. یک کمدی داشتم که تصاویر شهدا رویش بود. برادرم از کودکی در مورد این شهدا از من می پرسید و من هم جوابش را می دادم. رفته رفته عباس بدون آنکه شهید دهباشی را دیده باشد مرید او و شهدای دیگر شد. توی این مقوله از خود من هم پیشی گرفت و به شهدا عشق می ورزید.

چه زمانی تصمیم گرفت به سوریه برود؟ ایشان که در هوا فضا کار می کرد قاعدتا اجباری در رفتنش نبود؟

نه اصلا، کاملاً داوطلبانه رفت و خیلی هم تلاش کرد که اعزامش کنند. برادرم یک دوره ای با شهید مدافع حرم مصطفی صدرزاده و شهید سجاد عفتی جلساتی داشت. از این دو شهید بزرگوار خیلی تأثیر گرفته بود. از سال 93 تصمیم جدی گرفت که مدافع حرم شود. حتی می توانم بگویم که عاشق رفتن شده بود. می گفت باید دشمن را در همان جایی که سر بلند کرده خفه کنیم. منتها محل کارش به او اجازه اعزام نمی دادند. به سال 94 که رسیدیم دیگر تاب ماندن نداشت. اردیبهشت همان سال تقاضای استعفا داده بود که نپذیرفته بودند. از تیرماه هم که دنبال نامه عدم نیاز بود. فرماندهانش می گفتند خیلی وقت ها عباس پشت در اتاق جلسات شان می ایستاده تا بلکه نامه عدم نیازش را امضا کنند که موافقت نمی کردند. برادرم اواخر آبان 94 در مراسم پیاده روی اربعین شرکت کرد. کلاً در امر زیارت خیلی پر روزی بود. سالی چهار، پنج بار مشهد می رفت و یک یا دو بار هم به کربلا مشرف می شد. اگر یک سال به کربلا نمی رفت انگار چیزی گم کرده باشد، تمام سال پکر بود. به هرحال وقتی از پیاده روی اربعین 94 برگشت، پدرمان پرسید آنجا دعا کردی که خدا یک دختر خوب نصیبت کند. عباس هم با لبخند گفت از هر دو ارباب شهادتم را طلب کردم. کمی بعد دعایش در کربلا مستجاب شد و فرمانده اش نامه عدم نیازش را امضا کرد و توانست مجوز اعزام بگیرد. از قبل آموزش های لازم را گذرانده بود. از طرفی خودش هم ورزش می کرد. با ما باستانی کار می کرد. در تکواندو و دوی سرعت هم که قهرمانی داشت. والیبالیست خوبی هم بود. بعدها فهمیدم که در آموزش هایش دوره های دراگانت (قناسه جدید) و توپ 23 را تخصصی گذرانده است.

چه زمانی اعزام شد و چه زمانی به شهادت رسید؟ احساس می کردید عباس شهادت را نصیب خودش کند؟

15 دی ماه 94 از خانه رفت و 16 دی به سوریه پرواز کرده بودند. تنها پنج روز بعد طبق پیش بینی هایش در روز 21 دی ماه به شهادت رسید. عباس قبل از اعزامش گفته بود که من بروم خیلی زود شهید می شوم. مادرم که این حرف را شنید به او گفت چرا شهید شوی. برو بجنگ و برگرد. اما عباس گفت در سوریه چیزی جز شهادت در انتظارش نیست. یادم است شب چهارم دی ماه با هم خلوت کردیم. خیلی از حرف هایش را با من در میان می گذاشت. غیر از برادری مثل دو تا دوست بودیم. آن شب به من گفت: تمام شد. گفتم چی تمام شد؟ گفت شهادت نزدیک است. آرام ضربه ای به شانه اش زدم و گفتم اول رضایت پدر و مادرت را بگیر بعد. گفت قانونی هم که حساب کنیم از 22 سالگی دیگر کسب اجازه والدین مطرح نیست. فهمیدم که تصمیمش جدی است. چند روز بعد رفت و نهایتا پنج روز بعد از اعزامش در خان طومان به همراه شهدایی مثل عباس آبیاری، میثم نظری، مهدی حیدری، مصطفی چگینی، مجید قربانخانی، محمد آژند و. . . به شهادت رسیدند. مقاومت آنها باعث شده بود تا خیلی از نیروها اسیر یا کشته نشوند. برادرم جزو 15 نفری بود که روی یک تپه مقاومت می کردند و از میان آنها 13 نفر شهید و دو نفر مجروح شدند. پیکرشان هنوز بازنگشته است.

از عباس آسمیه 26 ساله چه یادگاری هایی برای جوانان هم سن و سالش باقی مانده است؟

عباس توصیه هایی داشت به این مضمون که باید عاشق اهل بیت باشیم، چراکه این بزرگواران هم در دنیا و هم در آخرت دستگیر ما هستند. به ولایت فقیه هم تأکید خیلی زیادی داشت و می گفت اول باید هرکسی ولایت را از تبعیت پدر و مادر و بزرگترها و مسئولانش تمرین کند و کم کم که پخته تر شد تبعیت از ولایت فقیه را انتخاب کند. توصیه زیادی به خواندن زیارت عاشورا داشت و خودش هم هر شب این زیارت را با صد بار لعن و صد بار سلامش می خواند. می گفت اگر نشد زیارت عاشورا بخوانیم حتماً باید حدیث کسا بخوانیم. شاید توصیه اش به خواندن زیارت عاشورا، یک یادگاری ارزشمند از این شهید باشد برای جوانان سرزمین مان.

بعد از شهادت برادرم، جمعی از مادران شهید رزکان شهرستان فردیس به دیدار خانواده شهید مدافع حرم عباس آسمیه رفتند. در این دیدار مادران شهید لوحی با این مضمون نوشتند: «تو نیز مادر شهید شدی و هیچ کس مثل من از حال دل داغدارت باخبر نیست. من ایمان دارم که این داغ تو را هم بزرگ خواهد کرد، این خاصیت داغ شهید است. زینب(س) را ببین...»

منبع: روزنامه جوان