شهید «جبار علی محمدى» در وصیت نامه خود چنین می نگارد:
با درود به رهبر انقلاب اسلامى ایران امام خمینی(ره) که ما را از سلطه شرق و غرب بیرون کشید تا آزاد باشیم و آزاد زندگی کنیم تا بتوانیم در راه اهداف انقلاب جانبازى کنیم و جان ناقابل را در این انقلاب هدیه کنیم.
خدمت پدر و مادر و برادران و خواهران عزیز سلام عرض می کنم و امیدوارم که پس از مرگ راه من را هم که همان راه شهیدان حسین(ع) است، ادامه داده و نگذارید انقلابمان دستخوش توطئه های یک مشت افراد خارجی ازخدا بی خبر شود. من چند دلیل بود که به سربازى آمدم اولا اینکه نمیتوانستم زنده باشم تا شاهد این همه ریختن خون پاک سربازان و پاسداران در غرب کشور باشم. من نمی توانستم زنده باشم تا شاهد این همه تجاوز هاى مزدوران بعثی در خاکم باشم تا شاهد این همه تجاوزات به ناموس من باشد و از خدا می خواهم که اگر در جوانی کارى ناشایست از من دیده است من را ببخشد و از دوستان نزدیک و دور تقاضا می کنم که اگر راه خلاف این انقلاب قدم برداشته اند دوباره به اسلام عزیزم که درس زندگی را به انسان می دهد برگردند و راه منافقان و کمونیستها راه نروند که راه آنها راه اسارت و بندگی است دیگر عرضی ندارم و فقط از شما می خواهم که جنازه ام را در کنار قبر شهیدان به خاک بسپارید و در ضمن از پدر و مادر خود تقاضا می کنم که هیچ وقت بر سر خاکم گریه نکنند و ازمردم بخواهید عوض تسلیت گفتن تبریک بگویند.
این بود وصیت نامه من «جبار علی محمدى»
والسلام علیکم ورحمة الله
منبع: پرونده فرهنگی شهدا،اداره اسناد انتشارات، هنری
